Şimşekler Sessiz, Gölgeler Kayıp

Söylenmemiş sözcükler denizinin kıyısındayım.
Her an söylenecek gibi yaklaşıyor sözcük dalgaları,
Ansızın vazgeçip geri çekiliyorlar.
Denizin sonu yokmuş gibi, tıpkı üzerimdeki yağmaya yüz tutmuş yağmur bulutları gibi.
Deniz dalgalanıyor, belli ki bir şeyler söylemek istiyor.
Bulutlar dayanamıyor, sağanak sağanak haykırıyorlar.
Bulutlara kadar yükseliyor o anda deniz.
Her yeri kaplıyor, her taraf sözcük damlaları, ufuklar bile.
Söylenmemiş tüm sözler tsunami olup söylenmek istiyorlar, tek seferde.
Söylenmemiş sözler, söylenememiş sözler, belki asla söylenmemesi gereken sözler.
Fısıltılar duyuyorum, yağmur hafiften damlıyor galiba; tsunaminin gölgesinin sessizliğinde.
Çarpıyor şiddetle dalga,
Tam şimdi söyleniyor her şey, haykırılıyor sağır edercesine.
Duyduklarıma şaşırıyorum,
Duyduklarımla sarsılıyorum.
Yerle bir oluyor her yer.
Tsunami çekilmeye başlıyor, yıkılmış olan beni de içine çekerken.
Okyanusun dibine çekiliyorum ve çıkmak imkansız görünüyor.
Asla söylenmeyecek sözler belli belirsiz, beni dibe gömüyor.
Etraf karanlık, karanlıklar etrafsızca uzamakta.
...ve burada yalnızım, sözcükler sessiz.
Seslere ne gerek sözcükler sensiz.